یک استاد خوشنویسی معتقد است: کشورهای حاشیه خلیج فارس به هنر ایران و خوشنویسی بیش از ما توجه می‌کنند و درصدد خرید هویت برای خود هستند. آنها مدیریت فرهنگی هنری دارند که از طریق هنر ما، موزه‌های خود را پرمی‌کنند. ضمن آنکه آثار هنری؛ خود دارای ارزش افزوده هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، این روزها با توجه به گسترش فعالیت هنرمندان و بروز سبک‌های جدید هنری از اکشن آرت گرفته تا چیدمان و… اقبال عموم جامعه نسبت به هنرهای جدید بیشتر شده و به نوعی شاهد گوشه‌نشینی هنرهای کلاسیک و سنتی هستیم. این درحالی است که هنرهای کلاسیک ایران ریشه در فرهنگ و تمدن ایران‌زمین دارند و این روزها نیز اساتید به‌نام در این حوزه فعال هستند.
یکی از هنرهای کلاسیک که شاید به نوعی این روزها بیش از گذشته از سوی عموم جامعه مورد بی‌توجهی قرار گرفته، خوشنویسی باشد حال آنکه هموراه جایگاه خاصی در میان فرهنگ و هنر دوستان داشته است.
مجتبی ملک‌زاده (استاد خوشنویسی) با اشاره به آنکه خوشنویسی سابقه بسیار طولانی در کشورهای اسلامی و بخصوص ایران دارد، گفت: مردم همچنان ارتباط خوبی با خوشنویسی دارند و از خط خوش لذت می‌برند. بارها پیش آمده که وقتی یک چک را با خط خوش می‌نویسم و به بانک می‌برم، کارمندان بانک از آن خط خوش لذت می‌برند و آن را به یکدیگر نشان می‌دهند و در عین حال به صاحب چک احترام بسیار می‌گذارند.
با این وجود او معتقد است: خوشنویسی در عصر حاضر، به عنوان یک هنر تا حدودی کمرنگ شده و علت هم آن است که خوشنویسی هنری است که خیلی رسانه‌ای نیست. هنری نیست که خیلی خود را به نمایش بگذارد. این روزها هنرهایی موفق می‌شوند که خودشان را در رسانه‌ها عرضه کنند، دیده شوند و به نمایش درآیند که با سلیقه بازار هماهنگ باشند. این درحالی است که خوشنویسی، هنری درونگراست. به خلوت، انزوا و گوشه‌نشینی نیاز دارد. هنری جمعی مانند سینما و تئاتر و… هم نیست که از این طریق بتواند خود را به نمایش بگذارد.
ملک‌زاده تصریح کرد: با این وجود، امروزه با جوانانی روبه رو می‌شویم که با تمام گرفتاری‌هایی که هست، از مسائل اقتصادی گرفته تا موضوعات دیگری که مطرح می‌شود؛ مشتاق یادگیری خوشنویسی هستند و با شیفتگی، شور و شوق این هنر را یاد می‌گیرند و با توجه به حضور این جوانان در عرصه خوشنویسی، به آینده این هنر دیگر بد بین نیستم.
او درخصوص ویژگی خوشنویسی که توانسته این هنر را سالیان سال در میان ایرانی‌ها حفظ کند و پایدار بماند، اظهار کرد: جوهره و اصالتی که درون خوشنویسی وجود دارد، سبب جذاب شدن آن شده. خوشنویسی با فرهنگ، هنر، ادبیات و موسیقی درهم آمیخته و به نوعی نوستالژی ایرانی‌هاست. این ویژگی برای جوانان جذاب است. به طور مثال می‌توان گفت آخرین دستاورد هنرمندان ایرانی که همان خط نستعلیق و شکسته است، خلاصه‌ای از سنت‌ها، تمدن، عرفان و مذهب ایرانی را دربرمی‌گیرد و چکیده‌ای از فرهنگ ایرانی است. این خط تا اندازه‌ای ایرانی شده که دیگر عرب‌ها و ترک‌ها نمی‌توانند آن را بخوانند.
این استاد خوشنویسی معاصر ایران با اشاره به آنکه این روزها می‌توان از خوشنویسی به عنوان یک شغل یاد کرد، گفت: هرچند انتخاب این رشته به عنوان یک شغل برای جوانان امروزی کار دشواری است اما می‌توان در کنار پرداختن به آن به روش‌های مختلف، از برگزاری نمایشگاه، کلاس‌های آموزشی، فروش آثار، کتابت و… امرار معاش کرد.
با این وجود به گفته ملک‌زاده، امروز فروش آثار هنری در اقتصادی بسته محقق می‌شود و تنها افرادی خاص در این حوزه ورود می‌کنند: معمولا افرادی که از تامین مسائل اولیه زندگی خود گذشته‌اند و اکنون ثروتی در اختیار دارند و درصدد توجه به زیبایی برآمده‌اند، به سمت خرید و فروش آثار هنری می‌آیند. البته اقتصاد خوشنویسی مانند نقاشی و هنرهای مدرن، پررونق نیست اما در حد خود، فعالیتی انجام می‌شود که البته گسترده نیست. این درحالی است که اگر مدیریت فرهنگی هنری متخصص در این حوزه ورود کند، خوشنویسی ظرفیت آن را دارد که به حد اعلای اقتصاد هنر دست یابد. اما فرهنگ این مهم نیست.
این استاد خوشنویسی خاطرنشان کرد: اتفاقاتی که در حراج‌هایی آثار هنری شاهد هستیم، تا حدودی شرایط اقتصاد هنر را بهبود بخشید اما برنامه‌هایی که در ایران اجرا می‌شود، به جای آنکه هر روز بهتر شود، با افول کیفیت‌ها روبه‌رو است. نبود ثبات مدیریتی و تغییرات مداوم مدیران یکی از دلایل این مهم است. این درحالی است که کشورهای حاشیه خلیج فارس به هنر ایران و خوشنویسی بیش از ما توجه می‌کنند و درصدد خرید هویت برای خود هستند. آنها مدیریت فرهنگی هنری دارند که از طریق هنر ما، موزه‌های خود را پرمی‌کنند. ضمن آنکه آثار هنری؛ خود دارای ارزش افزوده هستند.
ملک زاده با اعتقاد به آنکه بهترین دیالوگی که هر کشور و فرهنگ می‌تواند با سایر کشورها و فرهنگ‌ها داشته باشد، از طریق زبان فرهنگ و هنر است، یادآور شد: البته وضعیت اقتصادی کشور، نیز به گونه‌ای نیست که بتوان به رونق اقتصاد هنر امید داشت. کارهایی که انجام شده نیز خیلی به نفع خوشنویسی نبوده. شاید زمانی که شاهد برگزاری حراجی‌ها هستیم، یک موج یا حباب را شاهد باشیم اما فقط با مدیریتی فرهنگی- هنری منسجم می‌توان به رونق هنری سنتی که بیش از هزار سال از عمر آن می‌گذرد، امید داشت.
لینک خبر:https://www.ilna.ir/fa/tiny/news-803556
